Home

Mijn verhaal

Mijn sportcarrière

Ik ben geboren in Hasselt op 12 april 1970.

In 1980 begon het allemaal bij de pony's. Met mijn pony Poppey nam ik deel aan regionale- nationale en internationale wedstrijden, daar werd mijn pony en ik al vlug opgemerkt en kreeg ik meteen de kans om deel te nemen aan het Europees kampioenschap in Söder (Duitsland). Het ging allemaal goed, ik won een kwalificatieproef maar toen liep het mis. Mijn pony brak zijn sesambeentje tijdens de wedstrijd en aldus was ik buiten strijd. Dat betekende ook het einde van heel het ponygebeuren.

Maar gelukkig combineerde ik dat al een tijdje samen met het berijden van grote paarden en ging mijn volledige aandacht ook daar naar toe.

In 1982 nam ik deel aan de proeven voor scholieren daar behaalde ik fantastische resultaten met mijn paarden Menco bois de cours, Claudius, Thunderboy en Ouragon. Bij de scholieren werd ik Belgisch kampioen.

In 1984 nam ik deel aan de proeven voor junioren. Als ik zo terug denk, een hele mooie tijd want daar heerste een fijne groepsfeer en werden veel criteriums georganiseerd door Mevrouw Nicole Dekuyper en Raymond Hutse die spijtig genoeg tevroeg van ons is heengegaan. Bij de junioren deed ik mee aan de kwalificaties van de Gouden Laars (een regelmatigheidscriterium) En tijdens de finale op de Heyzel in Brussel sleepte ik deze Gouden Laars in de wacht. Ik nam ook deel aan verschillende Internationale wedstrijden want ook daar moesten wij ons bewijzen om ons te kunnen kwalificeren voor het Europees kampioenschap. Met Menco Bois de Cours slaagde ik er in om mij te kwalificeren voor dit groot gebeuren in Ghlin (België). Daar behaalden we een zilveren medaille met het team op het Europees Kampioenschap. Met Claudius wist ik ook nog de Memory Price te winnen in de Nekkerhal van Mechelen

In 1988 won ik met mijn Black Beauty Adora het Kampioenschap voor Youngriders in Mollem.

Samen met Adora maakte ik de overstap naar de Senioren, geen gemakkelijke klus dat werd al vlug duidelijk,daar ging het meer ieder voor zich (knokken dus!!!!)

In 1990 eindigde ik op een verdienstelijke derde plaats in het Belgisch kampioenschap in Bavikhove. In dat zelfde jaar won ik de Queenscup in Mechelen samen met Adora en daar was heel wat belangstelling voor deze zwarte merrie. Maar mijn papa en ik besloten toch maar om haar bij ons te houden. Ik had nog een paar jonge paarden die klaar waren voor het grote werk Met paarden als Atlas de la Haye,Gebrecht,Iron en Jappaloe op stal mocht ik van geluk spreken want ik mocht deelnemen aan heel wat grote wedstrijden. Met Adora en Jappaloe deed ik verschillende keren mee aan de kwalificaties van de wereldbeker. Met gebrecht werd ik Kampioen bij de 5 jarige paarden in Gesves. In de Grote prijs van Brussel en in Luik behaalde ik nog een paar mooie resultaten en in mechelen was ik nog 7de in de Grote prijs van Vlaanderen. Omdat de resultaten goed waren werd ik geselecteerd voor de Landenwedstrijd van La Baule (Frankrijk) en maakte ik een sunshine tour. De eerste concour was Madrid en vandaar zouden we doorreizen naar Lissabon en Barcelona.

Maar in Madrid sloeg het noodlot toe, ik kwam met één van mijn beste paarden Jappaloe zwaar ten val.

Mijn Ongeval

Donderdag 29 mei 1997, Concour van Madrid

Een dag als iedere andere zou men vooraf zeggen...
Helaas voor mij en mijn naaste omgeving was dat toch even anders...

Eén van de jumpings waar ik me samen met Jappaloe in de kijker kon springen, want zowel mijn paarden als ik waren in supervorm.
We waren klaar om internationaal door te breken.

Het was een mooie lentedag en het jumpingparcour lag er mooi bij.
Jappaloe en ik reden de piste binnen.
Het voelde goed aan,het paard was rustig en ik voelde me goed.

De eerste hindernissen die we namen waren goed en de sprongen over de oxers waren veelbelovend. Alles duidde op een rondje nul en een mooie voortzetting in de barrage.
Maar dan.......
De laatste hindernis, een blauwe oxer, paard en ik waren volledig in harmonie, de afsprong was perfect.
Maar dan ging het mis, Jappaloe vergistte zich in de oxer en begon te landen voor hij over de hindernis was.
Jappaloe viel naar links en ik werd naar rechts op de grond gekatapulteerd.
Ik schreeuwde, want ik wist dat het serieus was.
De pijn was ondraaglijk en mijn benen waren bewegingsloos.
Ik zei meteen tegen mijn papa "het is gedaan met me, ik zit in een rolstoel".
Zeer vlug was de ambulance daar en werd ik overgebracht naar het ziekenhuis van Madrid waar de diagnose al snel mijn bange vermoedens bevestigde.
Twee gebroken ruggewervels, geknelde zenuwen en een dwarsleasie met verlamming in beide benen als gevolg.

Wat een doorbraak moest betekenen in mijn sportcarriëre, is in één seconde in een nachtmerrie overgegaan.
Een nachtmerrie waar ik tot op heden keihard tegen het vechten ben.

Mijn leven nu

Tot op de dag van vandaag, blijf ik geloven dat ik uit de rolstoel zal komen.

Na mijn ongeval verbleef ik 33 dagen in het ziekenhuis van Jette.
Daarna volgde een revalidatieperiode van zes maanden in het Nederlandse Hoensbroek.
Vooral me wegsteken en kniezen in een hoekje is niet aan mij besteed.

Ook nu ben ik nog dagelijks met de paarden bezig en ga ik nog regelmatig naar jumpings kijken.

Zelfs nu heb ik tijd tekort, want ook privé moet ik voor veel zorgen, ik ga ook nog dagelijks naar de kinesist. Want ik moet nog steeds blijven revalideren en mijn spieren op peil houden, want als ik dat niet doe zal mijn genezing des te moeilijker worden.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb bijna alles wat mijn hartje verlangt. Mijn ouders en vriend en mijn hondje Joy zijn nog steeds mijn steun en toeverlaat.

Maar er is één ding, dat als een rode draad mijn leven doorkruist en dat is die ene dag....

Die ene dag, die mooie dag, de dag dat ik opsta uit mijn rolstoel en weer zal lopen.